De ohle Steen - 27632 Cappel
An'n ohlen Diek in'n Wursterand,
Nich wiet von Watt un Nordseestrand,
Dor steiht een Denkmal eeg'ner Ort,
Dat hunnert Johr lang öberwohrt.

Een Steen de liggt dor ganz alleen,
Vör Gras un Krut man knapp to seehn,
Dicht bi em gaht de Lüh un plögt,
Un de ohl' Steen ward nich anrögt.

Un inhaun is von Minschenhand
Een Iütjes Krüz an eene Kant,
Dat schall noch tügen fröh un laat'
Von eene swore, leege Daht.

All hunnert Johr un noch woll mehr
-Vertellt de Lüh- is dat all her.
An'n Hebn lach de Vörjahrssünn
Un schien in Wisch un Feld benin.

Twee Kerls stünn'n in den Groben dor,
De eene ohlt un gries von Hoor,
Mit Schüpp un Spor, 't Gesicht vull Sweet,
Den Klei he ut den Groben smeet!

De anner jung un driest noch wörr,
Sik nich üm Gott un Dübel scher,
Sin Stirn wörr krus, sin Og dat keek,
As wenn't upp slechte Wege sleek.

He dreih sick um nah'n Ohlen hen:
'Du griese Lork,wat schaffst Du denn?
Wat Du hier grawst den ganzen Dag,
Smiet ick rut mit eenen Schüppenschlag!'

De Ohl de kneep sin' Tähn' tosam
Un reep vull Wut: 'In Gottes Nam!
Wer nich dat Oeller acht't un ehrt,
Is nich den Platz to stan hier wert!'

Un von den Striet keem't to de Daht:
De anner harr de Schüpp all faat't,
Hahl' ut un sloog -o grode Notl!-
In'n Klei dor leeg de Ohl nu dood!

Un still nu wör't upp Wisch un Feld
De Mörder het sick sülwst noch stellt,
He möß to'r Straf een'n groden Steen,
Upsetten, wo de Daht wörr scheehn.

An'n ohlen Diek in'n Wursterland,
Nich wiet von Watt un Nordseestrand,
Dor mahnt de Steen all hunnert Johr:
Vör Striet un Leegheit Di bewohr.
(Husmann, Fritz, um1900 in: 1.Chronik der Schule Cappel-Neufeld)

andere Region wählen